- άρκτος
- Ονομασία που έδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες στα νεαρά κορίτσια τα οποία έκαναν κινήσεις ανάλογες με της αρκούδας (άρκτου) στην τελετή της γιορτής των Βραυρωνίων, στην οποία τιμούσαν τη θεά Άρτεμη τη Βραυρωνία. Η τελετή γινόταν στη Βραυρώνα της Αττικής κάθε 5 χρόνια, πιθανότατα το καλοκαίρι. Το κυριότερο μέρος της τελετής ήταν η προσέλευση 10 κοριτσιών από την Αθήνα, ηλικίας 5 έως 10 ετών, που φορούσαν ένα κροκωτό φόρεμα και σε πομπή πίσω από μια ιέρεια πήγαιναν στο θυσιαστήριο. Εκεί, ο πατέρας κάθε κοριτσιού θυσίαζε μια γίδα ενώ τα κορίτσια, σε μία εξιλαστήρια τελετή, μιμούνταν τις κινήσεις της όρθιας αρκούδας (αρκτευόμενες). To γεγονός ότι τη λατρεία της Άρτεμης ασκούσαν γυναίκες δείχνει ασφαλώς την αρχαιότητα της γιορτής, που ανάγεται στα προϊστορικά χρόνια, όταν στην κοινωνία επικρατούσε η μητριαρχία.
Η μίμηση των κινήσεων της αρκούδας βασίζεται σε μύθο κατά τον οποίο μια αρκούδα σύχναζε στον δήμο των Φιλαιδών και, όταν εξημερώθηκε, έμπαινε στο εκεί ιερό της Άρτεμης. Όταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι που έπαιζε μαζί της την πείραξε, η αρκούδα αγρίεψε και της έκοψε το αφτί. Τα αδέλφια της μικρής σκότωσαν την αρκούδα, έπεσε όμως τότε λοιμός στην Αθήνα, που τον έστειλε η Άρτεμη για να τους εκδικηθεί για τον φόνο του ζώου. Το μαντείο, που ρωτήθηκε σχετικά, γνωμοδότησε ότι έπρεπε να υποχρεώσουν τις άγαμες κόρες της περιοχής να αρκτεύουν προς τιμήν της αρκούδας. Γι’ αυτό πολλοί Αθηναίοι δεν πάντρευαν τις κόρες τους πριν αρκτεύσουν στη θεά, δηλαδή υπηρετήσουν ως ιέρειες στον ναό της για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι το έθιμο είχε επιβιώσει από την εποχή που η Άρτεμη ταυτιζόταν με την αρκούδα και επομένως τη συνόδευαν ως ακόλουθες άλλες αρκούδες. Φαίνεται μάλιστα ότι και στην Αρκαδία λάτρευαν την αρκούδα ως αρχηγέτιδα μητέρα.
* * *η (AM ἄρκτος)1. η αρκούδα2. «Μεγάλη και Μικρή Άρκτος» — οι ομώνυμοι αστερισμοίαρχ.1. ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου2. ο Βορράς, ο Βόρειος Πόλος3. «ἑτέρα ἄρκτος» — ο Νότιος Πόλος4. (στην Αθήνα) κορίτσι στην υπηρεσία της Βραυρωνίας Αρτέμιδος5. είδος καβουριού.[ΕΤΥΜΟΛ. Η ελλ. λ. άρκτος συνδέεται με αρχ. ινδ. ŗksa- αβ. arša-, αρμ. arj, λατ. *orcsos > ursus, ιρλ. art. Πρόβλημα παρουσιάζει η προέλευση του συμπλέγματος -κτ-, το οποίο δεν μπορεί να ερμηνευθεί ούτε από ΙΕ.*-kt-, που θα κατέληγε σε αρχ. ινδ. -st- ούτε από IE.*-ks-, που στην Ελληνική αποδίδεται με -ξ-. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι η Ινδοευρωπαϊκή διέθετε κλειστούς φθόγγους (άηχα και ηχηρά δασέα), οι οποίοι κατά την άρθρωσή τους ακολουθούνταν από συριστικό με πολύ βραχύχρονη διάρκεια (π.χ. *ks και *g2h). Έτσι, το ελλην. σύμπλεγμα -κτ- στις άλλες ινδοευρ. γλώσσες αποδίδεται ως εξής: αρχ. ινδ. ks, αβ. š ή xš, αρμ. *č, λατ. *cs, αρχ. άνω γερμ. hs, ιρλ. t και ο τ. άρκτος ανάγεται σε IE. *ŗksos. Η ονομασία άρκτος δόθηκε από τους αρχαίους ήδη χρόνους σε δύο αστερισμούς (Μεγάλη και Μικρή Άρκτος), αν και το σχήμα τους δεν παρουσιάζει καμμιά ομοιότητα με την αρκούδα. Επειδή οι αστερισμοί αυτοί ανήκουν στο Βόρειο Ημισφαίριο, το ουσ. άρκτος κατέληξε να σημαίνει «Βορράς, Βόρειος Πόλος».ΠΑΡ. άρκτειος, αρκτικόςαρχ.αρκτεύω, άρκτιος, αρκτώοςνεοελλ.Αρκτία, αρκτιδεύς.ΣΥΝΘ. Αρκτούροςαρχ.αρκτοειδής, Αρκτοφύλαξμσν.αρκτόμορφος(μσν.-νέοελλ.) αρκτοτρόφοςνεοελλ.Άρκτιτις, αρκτόδερμα, Αρκτοκήβος, Αρκτομήκων, Αρκτοστάφυλος].
Dictionary of Greek. 2013.